Powierzchnia użytkowa – co warto wiedzieć?

Jeśli planujesz budowę domu, to z pewnością spotkałeś się z pojęciem „powierzchnia użytkowa”. Warto podkreślić, że powierzchnia użytkowa jest zwykle podstawowym parametrem, na który zwracamy uwagę podczas zakupu czy budowy domu, staraniu się o kredyt w banku. Wiele osób zadaje sobie pytanie, czym właściwie jest powierzchnia użytkowa domu. W tym artykule przedstawiamy normy związane z powierzchnią użytkową, a także podpowiadamy, jak obliczyć powierzchnię użytkową poddasza, a także całego budynku.

Co to jest powierzchnia użytkowa?

Powierzchnia użytkowa budynku jest to łączny wewnętrzny metraż wszystkich pomieszczeń, które znajdują się w wykończonym stanie. To powierzchnia, która służy do zaspokajania potrzeb bezpośrednio związanych z przeznaczeniem budynku lub jego części (np. kuchnia i sypialnia w budynku mieszkalnym).

Powierzchnię użytkową budynku dzielimy na powierzchnię użytkową podstawową i powierzchnię użytkową pomocniczą. Powierzchnia użytkowa podstawowa jest to część powierzchni użytkowej obejmującej pomieszczenia do zaspokajania podstawowych potrzeb, odpowiadających ich przeznaczeniu i funkcji budynku, np.: w budynkach przemysłowych – powierzchnie przeznaczone do produkcji; w budynkach ochrony zdrowia – gabinety lekarskie, sale chorych, sale operacyjne; w budynkach mieszkalnych – pokoje dzienne, sypialnie, kuchnie, łazienki. Szczegółowy wykaz podstawowego przeznaczenia pomieszczeń w różnego rodzaju budynkach zawiera norma PN-ISO 6241:1994.

Powierzchnia użytkowa pomocnicza spełnia funkcję służebną wobec powierzchni użytkowej podstawowej i nie wiąże się wprost ze spełnianiem funkcji wyznaczonych budynkowi zgodnie z projektem. Dla domu jednorodzinnego do powierzchni użytkowej pomocniczej zaliczamy kuchnię, łazienkę, WC, spiżarkę, pomieszczenia gospodarcze, schody, magazyn opału, garaż. Do powierzchni użytkowej pomocniczej zaliczamy również powierzchnię logii, balkonów i tarasów.

Powierzchnia użytkowa – definicja

Pojęcie powierzchni użytkowej, np. mieszkania lub domu, występuje w wielu ustawach i rozporządzeniach. Problem w tym, że definicja „powierzchni użytkowej” może się różnić w zależności od tego, do czego ma nam ona posłużyć.

Definicję powierzchni użytkowej zawierają ustawy:

• Ustawa o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego – art. 2 pkt 7

Do powierzchni użytkowej lokalu zalicza się powierzchnię pomieszczeń znajdujących się w lokalu, a w szczególności pokoi, kuchni, łazienek, przedpokoi, holi, alków, korytarzy, spiżarni oraz innych pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych, które służą lokatorom, bez względu na ich przeznaczenie i sposób używania.

Do powierzchni użytkowej lokalu nie zalicza się powierzchni: loggi, balkonów, tarasów, antresoli, szaf, schowków w ścianach, pralni, suszarni, wózkarni, strychów, piwnic i komórek przeznaczonych do przechowywania opału.

• Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych – art. 1a pkt 5

Za powierzchnię użytkową budynku lub jego części uważa się powierzchnię mierzoną na każdej kondygnacji, po wewnętrznej długości ścian, z wyjątkiem szybów dźwigowych oraz powierzchni klatek schodowych. Zgodnie z ustawą kondygnacja to również garaże podziemne, piwnice, sutereny i poddasza użytkowe.

• Ustawa o podatku od spadków i darowizn – art. 16 pkt 4

Powierzchnia użytkowa budynku lub jego części jest to powierzchnia mierzona po wewnętrznej długości ścian pomieszczeń, na wszystkich kondygnacjach. Do powierzchni użytkowej nie zalicza się powierzchni piwnic, klatek schodowych oraz dźwigów.

Jak obliczyć powierzchnię użytkową?

Prawidłowy pomiar powierzchni użytkowej został precyzyjnie określony przez polskie prawo. W „Rozporządzeniu w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego” – § 11 pkt. 2 b wprowadzono ujednolicenie, według którego obliczanie powierzchni użytkowej całych pomieszczeń lub ich części należy przeprowadzać w zależności od ich wysokości. Powierzchnię pomieszczeń lub ich części o wysokości w świetle równej lub większej od 2,2 m należy zaliczać do obliczeń w 100%, o wysokości równej lub większej od 1,4 m, lecz mniejszej od 2,2 m – w 50%, natomiast o wysokości mniejszej od 1,4 m pomija się całkowicie.

Pomiar należy przeprowadzić na poziomie posadzki pomieszczenia mieszkania oraz w przestrzeni przegród, które mogą ograniczać w stanie całkowicie wykończonym. Dokładność pomiaru została określona na poziomie do 0,1 a dokładność obliczeniowa do 0,01 m2. Powierzchnie płaszczyzn poziomych określa się zgodnie z wymiarami rzeczywistymi, a powierzchnie płaszczyzn nachylonych mierzy się na ich rzutach na umowną płaszczyznę poziomą. Wewnętrzne wymiary liniowe budynku lub jego części zdejmuje się na poziomie podłogi, w świetle wykończonych elementów zamykających, bez odliczania cokolików i listew przyściennych.

Poddasze wlicza się do powierzchni użytkowej w proporcjach zależnych od jego wysokości. Dla poddasza, którego wysokość w świetle pomieszczenia przekracza 2,20 m, wlicza się 100% powierzchni do powierzchni użytkowej. Dla poddasza, którego wysokość w świetle pomieszczenia wynosi od 1,40 do 2,20 m wlicza się 50% owej powierzchni do powierzchni użytkowej. Jeśli poddasze ma wysokość w świetle pomieszczenia poniżej 1,40 m nie wlicza się go do powierzchni użytkowej. Pomiaru powierzchni dokonuje się 1,00 m nad podłogą.